Manera

S.F. — Dialetalment Maniera.
|| 1. Mœd, aspet d'una realizacion d'un quałcòs.

Etimologia:
Dal latin manāria, "qe 'l pertén a la man". La forma dialetal maniera la vén probabelment miga de l'italian, ma diretament dal francés antig manière.

Trascricion fonémica ^{(sqiça qui)}:
· manęră
· manięră

Pronóncia:
· Occidental, Oriental: AFI [maˈneːɾa], [maˈnjeːɾa]

(Le realizaciôn fonétiqe qui sota i è parciaîl e aprossimade per mancança de foînt)

· Piemontés: AFI [maˈneːɾa], [maˈnɛːɾa]
· Lígur: AFI [maˈneːa], [majˈneːa]
· Emilian, Romagnœl: AFI [mɐˈnæːɾa]

Gèner e númer:
Femenin plural: Manere (Maniere).
Mascolin singolar: —.
Mascolin plural: —.

Sinònim:
Mœd.

Variaînt gràfiqe stòriqe:
Manêa, Mainêa, Manièra.

Traduciôn:
Italian: Modo, Maniera; Occitan: —, Manièra; Catalan: Modo, Manera; Francés: Mode, Manière; Castilhan: Modo, Manera; Portugués: Modo, Maneira, Jeito; Galician: Xeito; Asturian: Modu; Rumén: Mod, Manieră; Inglés: Way, Manner.