Semo

Adj., S.M.
|| 1. Persona miga bona de rexonar e de rènder-s cunt de quell qe la dis e la fa.

Etimologia:

L'origen l'è incerta: probàbel l'è un italianism e el riva de scemo, a sòa vòlta participi passad de scemare, "desminuir", dal latin exsemāre, sempre dal latin semus, "mez"; però el poderess rivar diretament dal latin semus, anca se la definicion atual l'è difícil qe la rivi diretament dal latin sença passar per l'italian. L'ipòtesi de l'italianism l'è suportada anca da la pòca variacion fonética.

Trascricion fonémica ^{(sqiça qui)}:
· šemọ

Pronóncia:
· Occidental, Oriental: AFI [ˈsemo], [ˈsemu]
· Occidental: AFI [ˈʃemu]

*dialetalment se pœl trovar la forma [sem], qe però l'è consideràbel una forma de hipercorretism.

Gèner e númer:
Mascolin plural: Semî.
Femenin singolar: Sema.
Femenin plural: Seme.

Sinònim:
Ensemunid, Babao, Lòc.

Traduciôn:
Italian: Scemo; Occitan: Estúpid; Catalan: Ximple, Toix; Francés: Sot; Castilhan: Tonto; Portugués: Tolo, Tonto; Galician: Tonto; Asturian: Tontu; Rumén: Prost; Inglés: Foolish, Silly.